Op Rood

Laten we eens over voetbal gaan bomen. Normaal zet ik de knop na een verlies van Ronnie en co. redelijk gemakkelijk om. Maar een dag later zit er toch iets niet lekker. Misschien kan en mag ik het op I Jam Econo van me af schrijven?

Er gebeurden rare dingen, gisteren in Almelo. Op zich is dat al nieuws in het stoplichtrijke stadje daar in het oooooooost’n. Maar ik heb het natuurlijk over die knotsgekke wedstrijd waarin Heracles en FC Groningen een 6-puntenduel uitvochten om een plaats vlak onder de subtop. Groningen is na een slechte seizoensstart hard bezig om het gat te dichten. Bij winst zouden ze op drie punten van de verrassende nummer vijf van de Eredivisie komen. Belangrijk potje dus.

Groningen speelde geweldig. Bewegende spitsen, opduikende middenvelders, meevoetballende verdedigers; als een aal in een emmer snot bewoog de ploeg over het kunstgrasveld in Almelo. Daar krijgt elke tegenstander moeilijk vat op. Bij rust stonden we twee-nul voor.

Het woord ‘kunstgras’ is gevallen. Raar ding nummer 1. De discussie over kunstgras is wat verstomd. Zo gaat dat met veel discutabele onderwerpen; je laat er genoeg tijd overheen gaan en niemand heeft het er meer over. Dan komt er actie (in de politiek is een dergelijke ‘tijdwinst’ een belangrijk wapen om moeilijke wetten en regelgeving erdoor te krijgen). Het zal dan ook niet lang meer duren of er wordt massaal op deze door iedere oprechte liefhebber verafschuwde ondergrond gespeeld. Voorlopig is Heracles echter de enige Eredivisieploeg met zo’n plastic mat. Niemand heeft het daar nog over. Maar ook gisteren zag ik weer meer spelers van de tegenstander wegglijden en schoenen verwisselen. Dat blijft een raar soort competitievervalsing.

De kansen voor Heracles in de eerste helft kwamen dan ook door de kunstgrasmaagdelijkheid van onze jongens, maar ook door de wekelijkse persoonlijke fouten van Sankoh en Luciano. Met die van de laatste heb ik minder moeite. De kleine man is door compenserende andere kwaliteiten vaak onze grote man, dan zie je een uitloopslippertje of een balletje niet klem door de vingers. Maar bij Sankoh heb ik gisteren de knoop doorgehakt; voor mij is het einde verhaal. De balans slaat gewoon te vaak door naar de verkeerde kant om van de FC een echte factor bovenin te maken. Als hij goed speelt, speelt hij ook echt goed. Als we geluk hebben zomaar een half jaar lang (ik herinner me zo’n fase een paar seizoenen geleden). Maar van geluk mag je niet afhankelijk zijn. De werkelijkheid is dat Sankoh domme gele kaarten haalt, inschattingsfouten maakt, te lax en te passief is bij dreigende situaties, en spitsen te gemakkelijk ballen laat inkoppen. Steeds maar weer, in elke wedstrijd.

Sankoh is een een beetje de gitarist die met het hoofd in de nek en de tong uit de mond noten staat te pielen; het ziet er mooi uit, maar het heeft weinig inhoud. Een goede band kan dat compenseren. Sankoh -de slechtst koppende voorstopper in het gehele betaalde voetbal- heeft Granquist naast zich en komt er mee weg. Er zit zelfs een contractverlenging aan te komen.

Bij de twee-een vlak na rust mocht spits Dost vrij inkoppen. Even later -Groningen had de marge weer naar twee gebracht- was er weer zo’n domme overtreding. Enter scheids Wiedemeijer. Z’n naam zal dit weekend nog vaak vallen, en wellicht ook in de week daarna. Zelden zo’n dubieuze leidsman gezien. In de eerste helft had hij al geen 100% pennel en een duidelijk bal over de lijn gezien voor de FC. Het veel te zware rood voor Sankoh (dat bedoel ik met geluk, in dit geval pech) was de opmaat voor nog meer raars. De scheids zag in een voor strafschopgebiedgewurmelbegrippen te verwaarlozen mini-contactje van de heerlijk spelende Bacuna wel een pennel. Luciano redde nog (dat bedoel ik dus met compenserende kwaliteiten). In het iets minder lichte trekkerje daarna van Bacuna hoef je geen geel te zien als je de wedstrijd aanvoelt en weet dat deze vlak daarvoor al geel kreeg. Maar laten we zeggen dat dat nog een te billijken beslissing was van W. (en dom/naïef van B.).

Maar W. had de aal met een paar flinke tikken op de kop morsdood gemaakt. Het stoplicht stond een half uur lang op groen voor Heracles, dat tegen negen man daarna vrij spel had en over de FC heen ging. Niet raar, dat deden ze goed. De knullige winnende ketsbal vlak voor tijd van de nooit-scorende Martens paste in de knotsgekke wedstrijd. Raar was wel dat deze na afloop met geen woord repte over de rol van W. in het geheel. Maar W. haalde zelf  aan het eind nog de raarste konijn uit de hoge hoed… Met vier wissels, vijf goals, twee rode kaarten, 1 pennel, en een blessure van Luciano kwamen er twee lullige minuutjes extra tijd bij! Je moet vanavond goed kijken om een wedstrijd tegen te komen die geen drie minuten blessuretijd kent.

Waarschijnlijk had het niets uitgemaakt -de aal was al dood- maar het was voor mij het meest overtuigende bewijs dat W. gisteravond niet helemaal zuiver op de graat was. Einde karwei, afblazen maar!

Nou kun je elk feit afzonderlijk weerleggen, zoals dat bijvoorbeeld in kritische docu’s ook kan. Maar het is de optelsom die maakt dat je het gevoel hebt dat hier ‘iets’ aan de knikker is. Daar is W. nog niet klaar mee…

Ronnie kon alleen maar toekijken en de gifbeker langzaam leeg drinken. Tot aan de bodem. Stilzwijgend, van binnen kokend. Hij kan zich morgen vasthouden aan het idee dat z’n ploeg een uur lang speelde zoals we dat willen zien; als een springlevende aal in een emmer boordevol snot. Stop.