Club Diana

Ik heb alle zes cd’s van de Nederlandse band Club Diana. Meer is er niet, meer komt er niet; morgen is het een jaar geleden dat zanger en gitarist Marcel overleed.

Marcel koos er voor om zelf uit het leven te stappen. Voor buitenstaanders is dat bijna altijd een onbegrijpelijke daad. De dood van die keeper van Hannover, enkele maanden geleden, maakte dat nog eens goed duidelijk. Een geslaagde voetbalcarrière, vrouw en kinderen. Waarom?

In de zomer van 2008 liep ik in de tuin van Marcel. Het was de dag na het Wellerlo-fi festival. Een door de band georganiseerd feestje achterin die tuin, zo’n 80 bezoekers die er hun tent opslaan, met bands in wat normaal het CD-oefenhok/studio is, en een tap en een barbecue. Deze man heeft het mooi voor elkaar, dacht ik in die tuin achter dat prachtige huis in de bossen van het rustieke noord-Limburgse plaatsje Wellerlooi. Vrouw, kinderen, prima baan, en de beste band van Nederland en omstreken als je het hebt over -gemakshalve- indierock. De zon scheen.

Marcel zat op het gras en begon over z’n laatste muzikale passie. Vooroorlogse blues, country, gospel, roots. Ook ik was daar mee bezig, dus hij had in mij een aandachtig luisteraar. Hij vertelde vol vuur over oude gospelzangers die volgens een bepaalde mathematiek zongen. Met z’n nieuwe band The Nephew Brothers had hij net een CD uitgebracht met traditionals die in een indierockend jasje waren gestoken. De teleurstelling van het verlies tegen de Russen, een dag eerder, leek helemaal verdwenen bij voetbalfan Marcel.

Wellerlo-fi: The Mo-vie

Ik had The Nephew Brothers als afsluiter van Wellerlo-fi gefilmd. Ik was net begonnen met m’n bedrijf en wilde wat oefening door een registratie te maken van dit unieke festivalletje. Het zou bovendien een leuk aandenken zijn voor bezoekers en band. Dus stond ik een dag eerder met m’n cam in de tuin. Het hoofd van Marcel schoof in de viewfinder. “Wie ben jij ook nog maar?”. “Ik ben Paul uit Groningen, ik had met Marius afgesproken dat ik Wellerlo-fi film. Maar we hebben elkaar al eens gesproken toen ik bij jullie concert in Vera DJ was.” Dat was lang geleden. Marcel wist er niet heel veel meer van. Dat ik ook nog zijdelings betrokken was bij de release van de eerste CD-cd “Sauna” kwam niet ter sprake.

De band wilde die plaat in 1997 graag bij Rotten Windmill uitbrengen. Maar vriend Paul -die ik hielp om het label te runnen- durfde het financieel niet aan. De band deed het daarom zelf. Of ze dan toch het Rotten Windmill-logo erop mochten plakken? Geen probleem. Het was meteen de laatste bijdrage van RW aan de popwereld. Paul kreeg door de combi werk en hobby een soort R’n’R-burn-out.

CD ging door. Het 20-jarenplan om elk jaar een plaat op thema uit te brengen moest het al snel laten varen, maar regelmatig lag er zomaar weer een nieuwe ‘Club’ in de bakken. Vol hits. Op elke nieuwe meer en mooiere dan op de vorige. Mijn verbazing over hoe goed deze band was steeg evenredig. CD mocht dan verder nauwelijks iets doen aan de carrière, muzikaal steeg de band voor mij gewoon boven een Pavement en een Guided By Voices uit. Ook dat kwam niet ter sprake, daar in die tuin.

“Brand”, de zesde cd (verschenen bij My First Sonny Weissmuller), werd dan ook met kloppend hart verwacht. Het moment was daar, de plaatpresentatie zou op 25 januari 2009 in een obscure setting (ergens in een galerie…) plaats vinden, bassist Marius zou me een paar exemplaren sturen om weg te geven bij “Wellerlo-fi: The Movie”. Zou…

Marcel was enige dagen eerder “onbereikbaar” geworden voor z’n directe omgeving. Het kwam vaker voor dat hij dergelijke -ik zoek het juiste woord- negatieve (?) momenten had. Maar deze keer was het meer dan een moment. Marcel koos voor de meest extreme oplossing om uit de ellende te komen.

Club Diana - Brand

En dat op de dag van de release van“Brand”. Een vrij bizarre reeks van toevalligheden volgde. Dat ging verder dan alleen die titel, wat ook de achternaam van Marcel is. Maar daarover uitweiden zou van dit lange verhaal helemaal een mega-post maken.

Waarom?

Het is eeen vraag die ik me niet meer stel bij dergelijke diepgaande zaken, waar je van buitenaf toch geen helder inzicht in krijgt. Een antwoord ligt misschien wel ver buiten je eigen logica: Omdat je zoveel van je vrouw en kinderen houdt dat je vindt dat ze beter af zijn zonder jou?

Wat over blijft is dat “Brand” de belofte volledig inloste. Ik heb me afgevraagd of het hele gedoe eromheen een rol heeft gespeeld om ‘m bovenaan m’n lijstje te zetten? Dat zal zo zijn, zoals subjectiviteit altijd een rol speelt bij het circus rondom de lijstjes. Ook daar heb ik vrede mee.

http://www.clubdiana.com

Trailer voor “Wellerlo-fi: The Mo-vie” (met een beetje crappy upload-kwaliteit…)