Spotify deeltje 1

Na een maandje of twee maak ik -vanuit een persoonlijk standpunt- de balans op als het gaat om Spotify.

Spotify heeft me aangenaam verrast als het gaat om het aanbod. Er staat heel veel niet op, maar heel veel ook wel. Het eerste levert frustratie op, het laatste vergoed veel. Ik gebruik Spotify als tipgever. Playlisten maken in de hoop dat anderen mooie muziek ontdekken. En vice versa. Dat verschilt niet wezenlijk van het motief waarmee ik in het verleden over muziek schreef, bands boekte, in platenzaken stond of radio maakte. Spotify is inderdaad een nieuwe, maar ook een prima manier om mijn muziekkennis te delen met andere muziekliefhebbers.

Obscuur spul, ultra-underground, micro-labels en marginale scenes zijn m’n specialiteit. Ik doe het er niet om, het is zo gegroeid vanuit een overtuiging dat diep onder het oppervlak het speciale, het pure of het eerlijke zit. Hoe groter en populairder, hoe meer de mooie en spannende randjes weggevijld zijn door Het Systeem. Ik ga hier niet uitgebreid in op dit persoonlijke popfilosofietje, maar om de alternatieven van onder de mainstreamdrek naar boven te halen is baggerwerk vereist. Dat er veel mist op Spotify is echt jammer. Maar het stelt je in staat om op een vrij gemakkelijke manier toch behoorlijk wat shit weg te scheppen.

Dat baggeren, ik vind het maar lastig tegenwoordig. Sterker, in het nieuwe millennium ben ik het contact met de alternatieve wereld zelfs aardig verloren. Sinds de komst van het web worstel ik enorm met de overdaad (daarvoor was ik aardig ‘bij’). Orde in de chaos scheppen, het gaat me niet goed af. Een paradox: het internet biedt alle hulp, maar tegelijk ook niet. Waar, wie, en hoe? Ik geeft toe niet optimaal van de mogelijkheden gebruik te maken, maar dat is meteen ook onderdeel van het probleem. “Hier is alle muziek van de wereld, google je favorieten maar bij elkaar”, dat is de boodschap die het web me geeft. Maar gelukkig ontwikkelt e.e.a. zich (inclusief mezelf) en komen er steeds meer handige helpers. Twitter bijvoorbeeld, met followers die tips geven. Is al beter dan die onbetrouwbare tips die bijvoorbeeld Last.FM geeft. Spotify zie ik als een volgende stap de goede kant op.

Twitter heeft ook een mooie sociale kant. Dat heeft Spotify niet direct. Weinig actie daar. Nauwelijks subscribers van m’n zorgvuldig samengestelde playlisten. Doe ik zelf (weer) iets verkeerd? Is het nog te nieuw? Ik trek de kar ook niet echt (de tijd is een schoft), maar ik vermaak me desondanks. De playlisten die ik voorheen postte op I Jam Econo ‘hoeven’ nu niet meer.

Ergernissen zijn er ook. Playlisten (van anderen) met honderden songs trek ik niet. Splits dat op in sub-playlisten, wel zo overzichtelijk. Hele platen (sorry, ik krijg het woord “album” nog altijd nauwelijks over m’n lippen) in playlisten snap ik niet. Een paar goede songs en ik druk zelf op de artiest om z’n hele disco te zien. Voor eigen gebruik? Waarom dan publishen? Allemaal extra baggerwerk. Jaartallen kloppen niet bij indie-releases die later door een majorlabel werden uitgebracht. En ik had graag de naam van het label achter het jaartal gezien. Dat is een snelle manier om te zien welk vlees er in het kuipje zit.

Verder kun je ook nog bomen over geluidskwaliteit en kosten, maar daar heb ik geen zin in. Ik ga liever nu even verder met m’n postrock-playlist. In deeltje 2 dus meer over Spotify, met bijvoorbeeld een waslijst aan indie-labels die er al dan niet hun waar aanbieden. Mijn gebruikersnaam op Spotify is trouwens -hoe verrassend- Paul Schwarte.

Meteen een update: Zoeken op username schijnt niet te werken. Hopelijk lukt het met deze link:  http://open.spotify.com/user/paulschwarte/playlist/4DZrMZZjgi2WWycQcOJp20 Spotify playlist: Zomer